Historia naparstka

Najstarszy naparstek pochodził z czasów rzymskich i został odnaleziony w Pompejach. Wykonany był z brązu. Datowano go na pierwszy wiek naszej ery. Rzymski naparstek znaleziono również w Verulamium, obecne St Albans, w Wielkiej Brytanii. Obecnie można go obejrzeć w tamtejszym muzeum. Najczęściej naparstki wykonywane są z metalu, skóry, gumy, drewna, szkła oraz porcelany. Dawniej, robiono je niekiedy z kości, rogów lub kości słoniowej.

Początkowo, naparstków używano jedynie do popychania igły podczas szycia tkaniny czy skóry. Jednakże, od tamtej pory, zyskały one już wiele innych zastosowań. Od roku 1800 były stosowane także jako miarki do alkoholu (stąd wyrażenie "just a thimbleful" - po prostu naparstek). "Kobiety nocy" zwykły używać naparstków w praktyce, kiedy to pukając nimi w okna (z angielskiego: thimble-knocking czyli "pukanie naparstkiem") informowały o swej obecności. Takie "pukanie naparstkiem" wiązało się także z praktyką wiktoriańskich nauczycielek, które zwykły pukać w głowy niesfornych uczniów naparstkami.

Przed nastaniem XVIII wieku niewielkie dołki na zewnętrznej stronie naparstka wykonywane były ręcznie, ale w połowie XVIII wieku wynaleziono maszynę do tej pracy. Jeśli spotkasz naparstek z nierównomiernym wzorem dołków, prawdopodobnie został on zrobiony przed 1850 rokiem. Inną konsekwencją mechanizacji produkcji naparstków była zmiana ich kształtu i grubości metalu. Pierwsze naparstki zdawały się być grube, a na wierzchu miały wyraźną kopułę. Metal na późniejszych egzemplarzach jest cieńszy, a wierzch wygładzony.

Kolekcjonowanie naparstków stało się popularne w Wielkiej Brytanii, wtedy gdy wiele wytwórni rozpoczęło produkcję spacjalnych egzemplarzy upamiętniających Wielką Wystawę, która odbyła się w Crystal Palace w Hyde Parku (Londyn).

W XIX wieku wiele naparstków wykonano ze srebra. Ze względu na fakt, że jest to miękki metal, łatwo go przebić stalową igłą. Charles Horner rozwiązał ten problem poprzez zastosowanie rdzenia stalowej pokrywy wewnątrz oraz srebra na zewnątrz. Dzięki temu, naparstek pozostał tak ładny jak tradycyjny, srebrny, ale był bardziej praktyczny i solidny. Horner nazwał swój naparstek Dorcas i takie naparstki cieszą się obecnie popularnością wśród kolekcjonerów.

Podczas II wojny światowej brytyjski rząd odbierał srebrne naparstki "tym, którzy nie mieli nic do oddania" i przetapiano je, żeby uzyskać fundusze na sprzęt medyczny. W latach 30-tych i 40-tych XIX wieku naparstki o czerwonym wierzchu wykorzystywano do celów reklamowych. Pozostawienie naparstka z drewna sandałowego w magazynach z tkaninami zapewniało ochronę przed molami. Naparstki dawano w dowód miłości i upamiętniano na nich ważne wydarzenia. Miniaturowy naparstek jest jednym ze znaków w grze "Monopol".

W Wielkiej Brytanii osoby, które kolekcjonują naparstki znane są jako "digitabulists" (z angielskiego: digit czyli palec).

Artykuł przetłumaczony z języka angielskiego,

zaczerpnięty z: http://www.answers.com/topic/thimble

*  *  *

Proszę o niewykorzystywanie tekstów ani zdjęć bez mojej zgody.

W razie jakichkolwiek pytań, proszę o kontakt drogą elektroniczną.