Oddaję głos

Dzisiaj w zastępstwie Agnieszki witam Was ja, Paweł. Piszę tu po to, żeby zachęcić Was wszystkich do podzielenia się z nami odpowiedzią na pytanie "Co moi bliscy myślą o mojej kolekcji"? Nie oszukujmy się. Jeden naparstek jest malutki i kompletnie bezkolizyjny jeśli chodzi o jego wkomponowanie w nawet najbardziej wyrafinowane i zaplanowane wnętrze domu czy mieszkania. Ale co kiedy pojawia się drugi, siódmy, czternasty i czterysta czternasty? Co kiedy zaczynacie z czasem obrastać w kolejne stojaki, gabloty, witrynki i półeczki? Czy Wasi domownicy kibicują Wam czy pukają się w czoło? A może po prostu po cichu akceptują Wasze małe wariactwo? Dajcie znać. Na zachętę parę słów ode mnie.

Kiedy poznałem Agnieszkę, jej kolekcja mieściła się w pięciu gablotach, przygotowanych przez jej Tatę. Dzisiaj tych pięć pionierek ma kilkanaście mniejszych i większych koleżanek. Ja nie jestem fanem zakrytych ścian i wszechobecnych bibelotów. Agnieszka śmieje się ze mnie, że do szczęścia za wyposażenie mieszkania wystarczyłoby mi biurko, krzesło i bylebym miał gdzie książki układać. I na początku miałem z tym problem, że się zagracamy, że się będzie kurzyć, że... Ale teraz, kiedy piszę ten tekst i rozglądam się dokoła, myślę, że dziwnie byłoby, gdyby te wszystkie naparstki zniknęły ze swoimi drewnianymi domkami.

Fakt, że każda kolejna półeczka to wyzwanie. Miejsca w pokojach nie robi się więcej, a kolejne witrynki muszą wisieć tak, żeby do siebie i do całego otoczenia pasować. Jednak zawsze jakieś miejsce się znajduje. Podobnie, jak miejsce na każdy nowy naparstek. A te przychodzą do nas częściej, rzadziej, pojedynczo i całymi szwadronami, z całego świata. Część z nich mi się wcale nie podoba. Większość traktuję dosyć obojętnie. Ale są takie, które mogę stać i zachwalać z równym zapałem, co moja zbieraczka.

Czy mieszkając z trzema tysiącami naparstków złapałem bakcyla? - nie. Ale nikt tego ode mnie nie oczekuje. Agnieszka nie chce mnie zamienić w naparstnika. A ja patrzę, interesuję się, podpytuję, tyle ile mi jest potrzebne do szczęścia. Czy uważam to, co robi Agnieszka za wariactwo? - tak. Ale każdemu życzę, żeby trafił w życiu na takiego wariata.

*  *  *

Zachęcam do oddania głosu Waszym mężom, dzieciom, rodzicom, braciom, ciotkom kolegom czy koleżankom, oczywiście obowiązkowo w sprawie Waszych kolekcji! Agnieszka :)

*  *  *

Zdjęcie, wykorzystane w tym artykule jest moją własnością.

Proszę o niewykorzystywanie tekstów i zdjęć bez mojej zgody.

W razie jakichkolwiek pytań, proszę o kontakt drogą elektroniczną.